De levende akoestiek van het Meerdaalwoud

Door Wynold Verweij

Honderden eeuwenoude beuken en eiken plus zestig luisteraars vormden zondagochtend het publiek bij een aubade door het Korpus Hoornkwartet. Vier jonge hoornisten brachten bij zonsopgang een ode aan de natuur. Uit het ruisen van de bomen en de voorzichtige zonnestralen in het Meerdaalwoud kon de luisteraar opmaken dat het goed zat.

Het was de afsluiter van het jaarlijkse Festival 20·21 in Leuven, gewijd aan muziek uit de 20^e en 21^e eeuw. Op zich is het niet nieuw dat klassieke muziek ook buiten het stramien van de concertzaal wordt voorgesteld. Voorloper van de relatie tussen muziek en omgeving is de Amerikaanse componist John Cage.

De première van zijn compositie 4’33” vond in 1952 plaats in een open schuur, de Maverick Concert Hall bij Woodstock. In dit stuk houden de musici gedurende die tijdsduur uiterste stilte aan om de geluiden uit de natuurlijke omgeving hoorbaar te maken.

En in de jaren tachtig van de vorige eeuw stroomde Central Park in New York City vol met luisteraars die, voorzien van plaids en picknickmanden met wijn en popcorn, kwamen luisteren naar de openluchtconcerten van de New York Philharmonic. Nieuw in de luisterervaring was dat een klassiek concert plaatsvond tegen een achtergrond van grootstedelijke geluiden. Ook nieuw was dat de instrumentale solopartijen enthousiast werden toegejuicht zoals na een gitaarsolo in een popconcert.

Korpus Hoornkwartet

In het statige Meerdaalwoud, eens het privé jachtterrein van de hertogen van Arenberg, was de relatie met de natuur zondagochtend veel nadrukkelijker aanwezig. Dat was in de eerste plaats te danken aan de hoorn die zich daar zich daar in zijn natuurlijke habitat bevond. Korpus Hoornkwartet bracht gisteren Wald van de Gentse componist Siebe Thijs (°1999), waarin toegeschreven eigenschappen van bomen worden bezongen, zoals de wijze waarop bomen met elkaar communiceren en elkaars taken overnemen wanneer een boom ziek is.

Korpus maakte daarbij bewust gebruik van de ruimte door in wisselende posities te spelen, in gesprek met elkaar te gaan en groepsdynamiek te verklanken in zachtjes glijdende harmonieën. In het vijfdelige Shared Reflections brengt de Amerikaanse componist Douglas Hill (°1946) een ode aan zijn leermeester Philip Farkas. De vier musici van Korpus speelden het stuk met voldoende jazzy nuances om speelsheid te onderstrepen. Het concert werd afgesloten met Chorale uit Suite for 4 horns van de Franse componist Eugène Bozza (1905-1991), elegant en lyrisch.

Het loofbos bood een infrastructuur met een levende akoestiek. Het zacht ruisende gebladerte speelde een dubbelrol als basso continuo en percussionist. Zo nu en dan tsjilpte een vogel, melodisch gezien misschien een ongenode gast maar daarom niet minder welkom.